Ik wil je graag meenemen in mijn reis.
Daarom post ik hieronder korte blogjes, om je een indruk te geven van de highs en lows van mijn leven in deze tijd.
De ene keer is het een gedachte, een tekst uit mijn dagboek of zijn het de appjes die ik gestuurd heb aan familie en vrienden.
Ik heb zojuist gehoord dat ik borstkanker heb. Heel heftig dit bericht. Volgende week meer onderzoeken en het behandelplan. Het zal het meest intensieve behandeltraject gaan worden gezien mijn leeftijd en soort tumor.
Mijn goede flow waar ik in zit zal hard nodig zijn voor de komende tijd.
Ik heb even tijd nodig om dit te processen. Berichtjes zijn heel fijn.
Liefs Minke
Het begin van de week. Ik brand een kaars. Om licht en warmte te brengen voor wat er komen gaat. Onderzoeken en een uitgebreid plan, want er is vorige week borstkanker geconstateerd. Gezien mijn leeftijd en soort tumor zal het een intensief traject worden.
Even staat de wereld stil en tegelijk brengen mijn kids mij in het Nu. Vol vertrouwen, knuffels en omringd met liefde ga ik deze rollercoaster in. En alle extra lichtjes gaan daarbij helpen. Het kost even tijd om dit te processen. Berichtjes zijn heel fijn. Wens jullie een goede start van de week. Liefs Minke
Behandelafdeling CWZ
Hoofdhuidkoeling
Na mijn vorige bericht ben ik overspoeld met reacties van mijn omgeving. Heel fijn, heftig en nodig. En tegelijk ook zo confronterend. Waarom overkomt mij dit en waarom overkomt ons dit (vragen mijn partner en ik ons af). Al jaren ben ik bezig met mezelf en het vinden van mijn ware zelf. Het lijkt een soort slotstuk te zijn van deze opruimfase.
Er volgen meerdere gesprekken met zoveel verschillende mensen die dicht bij mijn staan en die mij op een manier zullen ondersteunen tijdens dit proces. We noemen het mijn dreamteam.
Ik krijg een MRI op 8 december en ik visualiseer mezelf op een tropisch eiland met keiharde housemuziek (dat is het geluid van de MRI !).
Met mijn team van Voeding Leeft hebben we een sessie over congruent zijn en branden we allemaal een kaars met de boodschap naar mij “vertrouwen, kracht en liefde”.
’s Avonds zie ik (bij toeval ) de MRI uitslag in mijn dossier. Er zitten meerdere plekken in mijn linkerborst, er zijn geen uitzaaiingen zichtbaar en mijn rechterborst is schoon.
De dag erna zitten we bij de chirurg en wordt het voorgestelde beleid steeds duidelijker. Eerst voorbehandelen met 9x 3 weken chemo om de tumoren te verkleinen en daarna opereren.
Ik bereid mij voor op mijn eerste chemo met een soort nesteldrang. Ik maak verse soep om ook mee te nemen naar het ziekenhuis.
Op 22/29 december 2021 was de eerste ronde Chemo (1 keer lang, 1 keer kort)
Als ik een chemo dag moet omschrijven; een heleboel (kale en / of zieke ) mensen bij elkaar op de behandelafdeling. Iedereen aan het infuus aangesloten. Om de paar minuten gaat er ergens wel een piepje van het infuus af, zakken worden aan en afgevoerd en in speciaal chemisch afval weggegooid. We worden goed verzorgd met eten en drinken (waarvan een groot gedeelte eten met een enorme hoeveelheid suiker die ik vriendelijk afsla!). De verpleegkundigen doen hun best om bij iedereen even een praatje te maken.
Ik heb ervoor gekozen om gebruik te maken van hoofdhuid koeling (hiermee hoop ik, een deel van, mijn haar te kunnen overhouden. Het voelt alsof ik op de kop in de sneeuw ga met mijn hoofd. Na 10 minuten lijkt het gevoel minder te worden en word ik een soort verdoofd. Als mijn partner mij uren later ophaalt, ben ik traag in mijn spraak.
Ik breng de dag door in een bed met een podcast of muziekje. De eerste chemo dag duurt bijna 9 uur. 4 verschillende middelen verder (2x chemo en 2x doelgerichte therapie) .Bij thuiskomst vooral heel duf en moe en zin in soep (met dank aan mijn soepteam = hockeyteam!) .
De 2e chemodag gaat sneller, ik krijg dan alleen 1x chemo (duurt totaal 4 uur) . In de tussenliggende week vooral last gehad van mijn buik, weinig eetlust, huilbuien rondom kerst, vermoeidheid en gekke metaal smaak.
We besluiten last minute te vertrekken naar Winterberg voor een paar dagen skiën met mijn kids en mijn ouders. Wat een genot om een paar dagen in een andere omgeving te zijn en samen plezier te maken. En ik vind het bijzonder dat ik het kan na de eerste ronde chemo’s.
Het enige is dat de WC mijn beste vriend is op dit moment in verband met buikkrampen. Maar dat mag de pret niet drukken.
In de auto naar de laatste ski dag hoor ik het nummer van Coldplay “everyday life”.
Everyone falls, everybody dreams and doubts. Got to keep dancing when the lights go out.
De tranen rollen over mijn wangen. Ik wil niet terug naar huis. Het was zo fijn hier.
Op 13/20 januari 2022 was de tweede ronde Chemo (1 keer lang, 1 keer kort)
Mijn lichaam heeft zich goed hersteld en ik bereid mij voor op de 2e ronde. We pakken samen de spullen in voor de chemo dag (een soort checklist). Dit keer lig ik op de verpleegafdeling en deel een kamer met 2 vrouwen. Dat is zoveel rustiger en prettiger op een behandeldag. Ik vraag meteen of ik de volgende keer ook op deze afdeling mag zijn. Dat wordt geregeld! De dag gaat sneller, ik dommel wat en doe mijn visualisaties tijdens de chemo. Ik stel me voor dat de hulptroepen mijn lijf inkomen.
Als ik lichamelijk onderzoek krijg bij mijn borst is de tumor al voelbaar kleiner geworden! Yeah!
De dagen erna voel ik me moe en lamlendig. Ik slaap veel en probeer regelmatig iets te eten. Inmiddels begint mijn haar toch uit te vallen en dat is confronterend. Na een paar dagen ben ik het zat en besluit mijn haar veel korter te knippen.
Tijdens de 2e korte kuur zie ik alleen maar kale mensen. Het thema deze week is haar. Of het gebrek aan haar.
De fysieke klachten nemen toe. Buikkrampen, diarree, weinig energie, kapotte neus etc. Mijn lijf is zo hard aan het werk.
In de tuin ben ik bezig met een paar (binnen) planten verpotten. Ze groeien mooi door in de winter. De zon schijnt en de koolmeesjes vliegen fluitend heen en weer.
Ik mijmer over ziekte. Wanneer ben je ziek? Of heb je een ziekte? Voel ik mij ziek?
Sinds mijn diagnose in december, voel ik mij niet ziek. Maar ik heb een diagnose gekregen, ben ik dan ziek?
Waar het voor mij over gaat: Vertrouw ik in mijn lichaam om dit aan te kunnen en dat mijn lichaam alle ruimte krijgt om hiervan te herstellen en helen.
Er zijn en komen een heleboel mensen op mijn pad en er volgen mooie en bijzondere gesprekken. Over de vraag van de symboliek van borstkanker. En over de oorzaak van “ziekte” in het algemeen.
Ook mijn werk en opleiding sluiten hierop aan. We begeleiden mensen met een chronische ziekte. Wat als we hen alleen maar benaderen vanuit het onderliggende signaal. Om te kijken wat heb ik nodig om mijn lijf verder te laten herstellen of helen. Het lichaam geeft zoveel signalen af, de vraag is of we deze signalen ook zien.
Mijn proces gaat over ondersteunen van mijn hele systeem. Fysiek, emotioneel, spiritueel en energetisch.
De reguliere behandeling is erop gericht om de tumorcellen te vernietigen. Maar daarmee ook de goede cellen. De complementaire behandelingen zijn gericht op het versterken van mijn immuunsysteem en het verminderen van de bijwerkingen van de chemo.
Ik stel me bij iedere behandeling voor hoe mijn goede cellen worden beschermd en dat de tumorcellen afgevoerd mogen worden. De gedachte geeft mij rust.
En wat ik ervaar is dat ik na een behandeling fysiek even ziek wordt, en daarna laat mijn lichaam het ook weer los en kan ik herstellen. Emotioneel vraagt het meebewegen met wat gevoeld mag worden. En dat alle emoties de ruimte krijgen. Een achtbaan met een stevig einde!
Ik ben trots op de veerkracht van mijn systeem. En daar zijn de ondersteunende behandelingen en gesprekken van invloed op. Het gaat over het zien van mijn totale systeem.
Dank voor alle support en aandacht. 💖
Liefs Minke
Op 3/10 februari 2022 was de derde ronde Chemo (1 keer lang, 1 keer kort)
Hoe was je poep dag?
Vandaag is de 3e ronde chemo gestart.
Als ik bij de lunch plotseling op sta en naar de WC loop, vraagt mijn partner na afloop: EN???
“Wat en?“
“Hoe was het, je moet me wel een beetje op de hoogte houden hoe het gaat?”
EHHHHH even als aanvulling, als je 1,5 jaar “verkering“ hebt, dan is het bespreken van je poep status niet het eerste waar ik aan denk.
“Dun?”, vraagt hij nogmaals
“Nee! niet dun. Alleen het gevoel dat ik binnen 10 sec op de WC moest zitten, dat is alles.”
Ik denk er even over na. Hij eet rustig zijn lunch verder.
Na een paar minuten zeg ik; “als 0 waterdunne diarree is, dan is 10 het soort konijnenkeutels. Waar je lang voor moet werken wil dat eruit komen.”
“oke, zegt ie, EN?“
“Dan maken we van een 5 een voldoende.”
“Nee schat, een 5 is nog niet voldoende. Ik vind een 6 een voldoende.”
Gek dat het onderwerp zo gek is, terwijl we het iedere dag doen (bij een voldoende meestal wel!) en dat het zoveel zegt over je gezondheid.
Ik dacht aan mijn kinderen in hun babytijd. Dan had ik ze net verschoond, wilde vertrekken naar het consultatiebureau en dan zie je een kind ineens zo rood aanlopen. En ja hoor, binnen NO time hele luier vol gescheten, tot in de nek aan toe. En dan met babydoekjes de boel proberen schoon te maken (lees UITVEGEN)
En dan kom ik er na een 2e bevalling achter dat de rompers zijn gemaakt om ze juist naar beneden uit te doen na zo’n POEP explosie (ipv over het hoofd en dat dan nog alles onder zit met POEP). Dat was echt een cijfer 2 -3. Onvoldoende dus.
“Schat, net nog een 3-4 en dat is al fijn voor deze dag na een kuur”.
En morgen zien we wel weer verder!
Ik leef
Ik hoor; Diagnose en angst
Ik voel; Pijn, onmacht, verdriet, ongeloof
Ik kies; Licht, warmte, vertrouwen
Ik ontvang; Steun, aandacht en knuffels
Ik voel; Verzet, groei, kracht en herstel
Ik kies; Voeding, beweging, ontspanning, focus en liefde
Ik voel; Daadkracht, regie en plezier
Ik krijg; Support, heling en inspiratie
Ik deel; Twijfel, keuzes en tranen
Ik leef; adem en
Ik heel
Ik hou van mij
Zo’n dag waarop het keihard regent
Zo’n dag waarop het lijf moe is
Zo’n dag waarop je het ziekenhuis liever voorbij rijdt
Zo’n dag waarop de tranen blijven stromen
Zo’n dag waarop alles zoveel intenser binnenkomt
Zo’n dag waarop je het liefst onder een deken wegkruipt
Zo’n dag waarop alle knuffels en warmte nodig zijn
Zo’n dag gaat ook weer voorbij
Zo’n dag dus.
Hoe gaat ’t met je? Blijft een grote vraag.
Deze week stond in het teken van de naweeën van de 3e behandeling en daarmee gepaard gaande vermoeidheid. Een die ik nog niet zo intens heb ervaren. Alsof ik 3 marathons heb gelopen terwijl ik deze intentie nog niet heb gehad in mijn leven.
Een week waarin eigen regie naar voren kwam bij het verlagen van medicatie tegen de bijwerkingen. En ook dit pakt mijn lijf goed op. Yeah !
Een week waarin ik voelde, wil ik dit allemaal nog wel en tegen welke prijs?
Daar vind ik nog geen antwoorden op. En dat maakt het mentaal soms zo heftig.
De wereld draait door en mijn wereld draait om eten, slapen, rusten, energie tanken en ontspannen.
Een week waarin de gesprekken gaan over kwetsbaarheid, moed en durven.
Over het toelaten van hulp en hoe blij ik was met de psychologiestudent die mijn huis kwam poetsen! Ook dat gaat over loslaten en accepteren. Ik heb er letterlijk de puf niet voor. De energie die er is gebruik ik voor een fijn gesprek, een wandeling, een lunch in ’t zonnetje of een stukje lezen/ schrijven.
Een week waarin mijn dreamteam bezig is om een website te maken voor mijn proces. Zodat velen dit kunnen volgen en wellicht anderen kan inspireren.
Een week waarin een donkere dag wordt gevolgd door een dag met een zonnetje.
Hoe het gaat? Op en neer dus.
Veerkracht blijft voelbaar, gevoed door zoveel moois om dankbaar voor te zijn. Iedere dag wel een verrassing in de bus. Hoe mooi 💖. Fijne zondag.
Liefs Minke
Staan voor mijzelf
Wat heb ik nodig?
Wat voelt voor mij nog acceptabel?
En wat voelt als standaard beleid en ’t niet gezien voelen?
Dit gaat niet over wilskracht
Het gaat over goed zorgen voor mijzelf
Verwoorden dat hier mijn grens ligt
Dat ik niet pas in een standaard beleid
Dat ik opnieuw in gesprek wil
Om weloverwogen keuzes te maken over mijn gezondheid
En daar is kracht en energie voelbaar
En dan ontstaat er ruimte voor meer persoonlijk beleid en over mee bewegen.
Wat heb ik nodig? Blijven voelen wat klopt en waar ’t wringt. En het blijven uitspreken. Dat dus. 💖
Bij de bloeduitslag voor de 4e kuur blijkt dat mijn bloed waarden laag zijn. Na 2 dagen moet ik opnieuw bloed laten prikken en krijg ik toch groen licht voor de 4e kuur. De waarden van mijn witte bloedcellen zijn aan de lage kant.
Op 24 feb is de 4e lange chemo kuur
Ik ben Minke
Ik ben vitaal
Ik ben energiek en optimistisch
Ik voelde een plek in mijn borst
De plek had mij te vertellen.
Dat ik op nr. 1 sta
Ik heb vertrouwen
Dat mijn lijf dit aankan
Zonder ingrijpen van verdere chemo
Mijn lijf gaat nu hard achteruit en moet zo hard werken.
Het is genoeg
Ik ben genoeg
Ik wil genieten en stralen
Ik wil leven
Dit is geen leven wat ik nu doe. Dit is overleven.
De boodschap is duidelijk overgekomen.
Volg mijn pad, mijn lijf geeft ’t aan wat er nodig is.
Mijn pad, niet het standaard beleid.
En daarmee zullen anderen ook bewegen
Naar een nieuwe blik en stof tot nadenken.
De garantie is er niet
Het gaat om luisteren en vertrouwen
In woorden uitspreken wat ik wil
Ik wil rust
Ik wil verder in de goede flow
Met respect voor mijn lijf, die het genezen duidelijk aangeeft
Het lijf heeft alle wijsheid
I got the message.
5 plekken met ieder een boodschap. Van een heftige ervaring waarbij ik voor mezelf ben gaan staan.
En dat heeft tijd nodig om te helen.
Dat mag gevoeld en losgelaten worden.
Ik luister en reflecteer
Ik wordt omringd door zoveel liefde
Daarmee kunnen we geheeld worden
Ik ben lief voor mezelf.
De 2e behandeling van de 4e kuur is in overleg met CWZ geannuleerd. Ik voel aan mijn lijf dat ’t niet meer aankan. Bloedwaarden waren al zeer op ’t randje voor de vorige kuur.
Lieve allen,
3 maanden op weg in deze enorme achtbaan. Het is heftig. De behandeling eist lichamelijk en mentaal zijn tol.
Dankbaar ben ik voor alle steun die ik mag ontvangen, in welke vorm dan ook.
Heel fijn en nodig. 🤞🤗
Komende week krijg ik een MRI (9 maart) en zal er een evaluatiemoment plaats vinden.
Ik zit in het zonnetje om mij op te laden. Opladen voor de weg die nog komen gaat.
Bedankt voor alle steun. Liefs Minke 💛🌞😎
Lieve mensen.. Zojuist is de uitslag van de MRI binnen gekomen.. Er is niks meer te zien. Er staat volledige radiologische respons 🙂🎉. De 17e volgen de gesprekken met de oncoloog en chirurg.. Belangrijk moment dit. Fijne middag.. Ik ben blij en dankbaar.. ☀️🎉.
Liefs Minke
Vandaag heb ik een gesprek met de oncoloog Drs Berends en verpleegkundig specialist Harold. Daarna volgt er een gesprek met de chirurg Dr Strobbe.
Er is mij al de vraag gesteld of ik eerder wil opereren als dat kan. Ja tuurlijk.
Na de MRI vraag ik mij af, wat is er nog te opereren? En hoe ziet de verdere behandeling eruit?
Vandaag 2 gesprekken gehad in het CWZ. Het was informatief en stof tot nadenken.
In elk geval heb ik het advies gekregen voor vervroegd opereren en na te behandelen.
Dinsdag as. weer een vervolg gesprek. We nemen de tijd om e.e.a. af te wegen. De chirurg heeft ook geadviseerd hier nog een vervolggesprek over te voeren.
MRI is zeker positief nieuws (radiologisch volledige respons). Na de operatie kunnen we kijken of er ook pathologisch volledig respons is (d.w.z. PA uitslag afwachten).
Voel me deels opgelucht door het stoppen van chemo, maar ook realisatie dat er nog een stuk volgt.
Deze week staat in ’t teken van keuzes.
Kies ik ervoor om te leven in vertrouwen
Of vanuit angst
Kies ik voor veilige kaders
Of kleuren buiten de lijntjes
Kies ik ervoor om mij uit te spreken of
Mijn mond te houden
Kies ik voor mijn pad
Of het pad dat voor mij beslist is
In dit proces word ik gedwongen om naar mijzelf te kijken
Naar wat werkt en naar wat niet meer dient
Het vraagt steeds beter te weten
Waar mijn potentie en groei zit
Het vraagt lef en moed
En vanuit daar de kracht te voelen
Het is er al
Het is overduidelijk aanwezig
Het is liefde voor mijzelf
En de keuzes die mij passen
💖
De impact van chemo
Zaterdagmorgen, de zon schijnt al volop
7u gaat de wekker om mijn zoon naar voetbal te brengen.
Ik sta resoluut op uit bed
En ik word niet duizelig
Ik besef mij dat dit nieuw is
Mijn lijf doet het weer
Het herstelt
De chemo weken lang
De impact is groot
En dat realiseer ik mij nog dagelijks
Als ik traploop en niet meer hijg
Als ik wandel en niet meer wiebel
Als ik eet en de bessen proef in plaats van metaal
Als ik mijn neus snuit en geen bloed neus meer krijg
Als ik zelf mijn zoon naar voetbal breng en niet iemand anders hoef te vragen.
En dat besef op deze zaterdagmorgen.
Stil staan bij wat zo normaal lijkt.
Fijne zaterdag. X
Het begin van een nieuw hoofdstuk. Het voelt als afsluiting van een bijzondere en heftige periode. En het begin van een nieuwe start. Ik kan niet meer terug naar het oude. En wil dit ook niet meer.
De chemo is gestopt en ik word morgen vervroegd geopereerd (borstsparende operatie).
Het thema deze weken is Eigen – Wijsheid. In het maken van keuzes en blijven voelen wat voor mij goed is.
Mijn dreamteam is bezig met het bouwen van een website en we dachten na over een naam. Your Inner Sense is het geworden.
De “uitdaging” van mijn proces is het maken van eigen keuzes. Ik krijg veel adviezen van verschillende mensen. Ieder met zijn eigen klank en kleur.
En ik realiseer mij dat ik hierin keuzes mag maken die bij mij passen en 100 % goed voelen. Ook heb ik te accepteren dat we veel nog niet weten en de verantwoordelijkheid te nemen voor de consequenties.
Er breekt een nieuw hoofdstuk aan. Waarin ik verder ga herstellen, conditie opbouw en zin heb in de nieuwe fase.
Op mijn website kun je straks lezen welke behandelingen ik heb gehad en nog zal krijgen. Zowel regulier als complementair.
Gericht op het verminderen van de tumor, de preventie voor een terugval en op het versterken van mijn immuunsysteem, het vertrouwen in mijn lichaam en het opruimen van opgeslagen emoties.
Dank allemaal voor de support.
Liefs Minke
7 dagen na de operatie.
De pijn is er bijna niet meer. Het voelt vooral nog beurs en gezwollen.
Een week gehad vol emotie, boosheid en tranen. Zo moe van alles wat mijn lijf doorstaat. En hoe.
Gisteren een vroege wandeling gemaakt. En wat heerlijk om te voelen dat ik geniet van de prachtige natuur, volop bloemen overal en geluiden van de vogels.
En dan ’t wachten. 10 dagen wachten op de PA uitslag. Afgelopen weekend was ik erover aan ’t malen. Helaas werd de uitslag er niet door vervroegd of beter.
Na ’t weekend voelde ik het vertrouwen weer. Dat is alles wat ik nodig heb.
Dan hoef ik ook niet meer te malen. Rust en vertrouwen. Dat is wat ik nodig heb.
Dan kan ik weer genieten van een rustig potje voetbal met mijn zoon. Of een ijsje eten met mijn dochter.
Er komen betere tijden aan. Ik voel ’t aan alles. Ik hoef er alleen maar voor stil te staan. In mezelf en met mezelf. Met liefde en aandacht.
Wachten. Op zoveel momenten komt ’t voorbij. Wat als ik gewoon even stil sta. In het Nu. Dan hoor ik zoveel meer.
Met mij wachten er nog zoveel meer… Ik kan alleen maar zeggen.. Geniet van het nu.
X Minke
Vandaag is de eerste dag van een nieuw hoofdstuk.
Ik heb een beslissing genomen.
Het voelt als het enige juiste om te doen.
Ik heb gekozen voor rust en vertrouwen.
En zin in het leven. In verwondering en kracht.
Mijn pad gaat over trouw blijven aan mezelf. Met mijn hand op mijn hart spreek ik ’t uit.
Ik kies voor mezelf. Voor het verder herstellen. Zonder extra behandeling.
De adviezen voor nabehandeling zijn niet zonder consequenties of complicaties.
Waar mijn proces over gaat is het loslaten van de controle en het niet weten.
Welke keuzes ik ook maak. Ik sta er volledig achter. En ik blijf bij mezelf. En dat voelt beregoed . 💕
Spiegelwaal Nijmegen
Eigen regie, dit kwam herhaaldelijk terug bij het Symposium Optimale voeding en kanker gisteren in Zwolle.
Ik zat daar met 2 brillen op. Van patiënt en van zorgprofessional.
De presentaties gingen over hoe de zorg is ingericht, wanneer een diëtiste wordt ingeschakeld (onder andere bij ondervoeding bij kankerpatiënten), de financiering van de zorg en de leefstijl interventies die worden ingezet.
Als ik met de bril van patiënt op keek, klonk het vooral als een “groot karwei” waar je als patiënt allemaal mee aan de slag moet. En met de bril van zorgprofessional zag ik vooral de uitdagingen waar we met elkaar voor staan. De brug tussen complementaire zorg en reguliere zorg is nog groot.
Ik besefte mij vanochtend dat er zoveel mensen zijn met een missie. Om patiënten beter te informeren, om de patiënt daarmee zijn of haar regie terug te laten “pakken en om de lijntjes in het zorgnetwerk kort te houden.
Als patiënt is dit precies wat ik deels gemist heb. Het werd mijn eigen pad en mijn eigen missie om me goed te laten informeren, om te weten dat ik altijd een keuze heb en dat ik zelf de verantwoordelijkheid heb te dragen. Dit is ook de reden geweest om mijn website te maken.
En dat was spannend om te delen. Want het is kwetsbaar, mega kwetsbaar.
Inmiddels is er al een aantal keren gevraagd of mensen mijn website mogen delen. Voor iemand anders die er wellicht steun of inspiratie kan vinden. Het doet mij goed om te voelen dat het zo werkt.
Vandaag realiseer ik mij dat er zoveel mensen zijn die meewerken aan de aandacht voor leefstijl. En dat dit zo hard nodig is. Om een ander geluid te laten horen.
Daar ging de presentatie van mijn collega gisteren ook over. Het programma “Beter gezond” van Voeding Leeft in samenwerking met het UMC St Radboud. 200 deelnemers die een online programma gevolgd hebben om hun leefstijl aan te passen en vooral de kwaliteit van leven te verbeteren na een intensief kanker behandeltraject. De feedback van de deelnemers is zo treffend. Gezien worden is het sleutelwoord.
Als jij dit leest en erdoor getriggerd of geraakt wordt, weet dat dat je altijd iets kan betekenen voor iemand in dit proces. Dat jij jouw licht kan schijnen en hiermee een zaadje plant voor de ander.
Hiermee ga ik de dag in. Met een lach en een traan. Van patiënt en zorgprofessional.
Rouwproces = rauw proces 🙂
Het leven weer oppakken als de energie terugkomt.
Ik ging met goede moed weer de buitenwereld in. Met een andere blik weliswaar.
De borstkanker diagnose heeft mijn blik nog meer verfijnt en verscherpt.
6 maanden lang breng ik de meeste dagen door rondom huis.
En wat blij ben ik als er weer ruimte komt om in een andere omgeving te zijn.
Ineens overvalt mij een gevoel van enorm onrechtvaardigheid en verdriet.
Ik wil het begrijpen maar voel het niet.
In anderen zie ik een onbevangenheid die ik zelf niet meer zo voel
En dat komt zo hard binnen en voelt zo rauw
Met kanker verlies je een deel van jezelf , een deel wat blijvend veranderd en een deel wat er losgelaten mag worden.
Het vertrouwen in mijn lichaam en mijn positiviteit, voelt even wankel deze week.
Ik lees over fasen van rouw. Van ontkenning naar boosheid, van verzet naar depressie en als laatste aanvaarding. En alle fases herken ik en komen in achtbaan volgorde terug in dit traject.
De afgelopen weken stonden in het teken van fysiek herstellen. Nu komt er ruimte om mentaal te processen wat er allemaal is gebeurd.
En het besef wat mijn lijf allemaal te verduren heeft gehad. En dat maakt me verdrietig en moe. Tegelijk ben ik trots op hoe veerkrachtig mijn lichaam is.
Het enige wat nodig is op dit moment is om het te delen. En heel veel liefde , licht en knuffels te mogen ontvangen.
Maar het doet soms zo zeer en voelt eenzaam. Het is een proces wat nog voortduurt.
Het is bijna niet uit te leggen en schrijven helpt mij dan.
De lichtpuntjes zijn er ook. Een nachtje weg met mijn dochter van 13 die zichtbaar geniet van de tijd met haar moeder (en mijn portemonnee leegtrekt!). Mijn zoon die zijn eigen groenten kweekt in de tuin en mag gaan oogsten. Een weekend weg met mijn partner en heerlijke momenten samen.
Het contact met een vrouw die de missie van haar zus voortzet in het platform van House of Icho (borstkanker platform) en een deel van mijn teksten wil gebruiken.
De zon die volop schijnt, de vlinders die overal zichtbaar zijn en de start van de zomerfeesten van komende week.
Het is er allemaal en dat is okay.
Curaçao
De wijsheid van mijn lichaam
De afgelopen weken stonden in het teken van het verwerken van mijn behandeltraject. Nu ik fysiek aan het opknappen was, kwam er letterlijk ruimte om aan te kijken wat er allemaal was gebeurd.
Maar er was nog iets anders aan de hand. Ik kreeg signalen van mijn lichaam dat er iets mis was, een zeurende pijn aanwezig in mijn linker borst en schouder. Het bracht mij aan het wankelen en gaf een hoop mentale stress en zorgen. Ik deelde dit met mijn behandelaar en er volgde een extra controle in het ziekenhuis. Ik werd daar gerustgesteld en met de boodschap “het vertrouwen in je lichaam moet weer groeien” ging ik weer naar huis.
Toch bleef het zeurende gevoel. Na een aantal weken onzekerheid en twijfel is gebleken dat mijn lichaam het juist heeft aangegeven. Mijn partner en ik zijn niet meer samen. Ik heb de relatie beëindigd. En wat ik voelde was dat er iets in de basis niet goed zat. Om door te kunnen gaan is vertrouwen en eerlijkheid essentieel. Opnieuw kiezen voor mezelf was nodig, hoe verdrietig ook.
Het heeft mij geleerd dat mijn lichaam alle wijsheid in zich heeft. Ik hoef er “alleen” maar contact mee te maken en ernaar te luisteren.
Wie de laatste aflevering van zomergasten heeft gezien, zal beamen dat het lichaam zoveel kennis heeft. “The body keeps the score” is de titel van het boek van psychiater Bessel van der Kolk. Hij sprak over het helen van trauma. Ik werd geraakt door de filmpjes van oa Desmond Tutu en Nelson Mandela. Vergeving kwam vaak voorbij.
En in het verwerken van trauma speekt heling een belangrijke rol. In de vorm van zingen, mediteren, dansen, samenzijn en ……liefde.
Voor mij is het belangrijk om mij nog te laten begeleiden en ondersteunen door mijn dreamteam. Een consult bij mijn orthomoleculair arts deze week, zorgde ervoor dat de opgeslagen pijn in mijn schouder vrij kon komen. Zodat dit niet meer zou blijven sluimeren.
Ik heb nog regelmatig massage therapie om in contact te zijn en te blijven met mijn lichaam.
Mijn droom zou zijn dat de complementaire zorg een grotere plek krijgt in de behandeling bij borstkanker en andere aandoeningen.
Mijn werk bij Voeding Leeft ga ik in de komende weken weer langzaam oppakken. Het voelt als lang geleden dat ik mijn werk deed en ik heb zin om weer te beginnen. Ik zal mijn kennis en ervaring meenemen in mijn werk. Het heeft mijn motivatie voor het belang van leefstijl nog meer vergroot.
En last but not least… deze week weer op het hockeyveld gestaan en een heerlijke training meegedaan! Super trots op mijn lijf!
De foto op de pagina hiernaast is gemaakt in Curaçao, samen met mijn zus Auke.
“Eeuwige balans”…. nu in overgave en stilte! En met hulp!
Deze dagen voelen intens, emoties liggen aan de oppervlakte en mijn lijf voelt moe.
Ik kijk in mijn agenda van deze week. Inmiddels staan er weer een paar afspraken in. En het zijn niet alleen maar “zelfzorg of behandel” afspraken!
Ik ben met een frisse blik begonnen aan wat uurtjes werk voor Voeding Leeft. En het voelt fijn om met iets anders bezig te zijn.
Met hulp van mijn moeder is mijn kleine kamer ingericht als “nieuwe werkplek”. Hier kan ik in alle rust mijn werkzaamheden opstarten.
Als ik iets heb geleerd van mijn traject in de afgelopen maanden is dat mensen graag willen helpen. En iedereen helpt op een andere manier. Van een kopje thee, een knuffel of een goed gesprek tot een klusje, een mooi gesprek of samen wandelen. En ik heb het allemaal nodig.
Deze week had ik het mentaal echt even zwaar. Die eeuwige balans dacht ik toen. Mijn hoofd vond er van alles van. Vervolgens voelde ik van alles in mijn lijf en leek ik vermoeider dan vorige week. Ook daar vond mijn hoofd weer iets van. En ik voelde mij intens verdrietig.
De hoeveelheid tijd die ik alleen doorbreng helpt dan averechts. En de eenzaamheid is voelbaar. Ik ben om hulp gaan vragen. Om even te sparren, uit te huilen of voor wat afleiding. En dat is fijn en nodig.
Vandaag besloot ik een stuk te gaan wandelen in de polder. Ik ging zitten in het zonnetje. Ik deed mijn ogen dicht. Ik hoorde de meerkoeten voor mij kwetteren, er zat een specht in de boom te tikken en een hond sprong lekker in het water. De drukte in mijn hoofd verdween ter plekke. Ik voelde de spanning in mijn lijf verzachten, de zon op mijn gezicht en ik kreeg een glimlach op mijn gezicht.
Ik hoef mij er alleen aan over te geven. Het toe te laten. In overgave en stilte.
Dit is waar het leven over gaat.
De herfst is begonnen. Ik ben benieuwd en heb er zin in. De kaarsjes in huis branden al.
Ps: het onderste plaatje zegt het allemaal!
Foto’s gemaakt in de Bemmelerwaard
Re Integreren en het opbouwen in alle activiteiten.
Als mensen mij zien hoor ik regelmatig “je ziet er goed uit, ben je alweer aan het werk?”
Ik heb op dat moment een keuze. Geef ik een kort antwoord of vertel ik eerlijk dat uiterlijk maar een klein stukje is van hoe het met mij gaat.
Dat mijn haar weer aangroeit (en ik inmiddels wat krullen krijg), dat ik weer een paar kilo zwaarder ben en dat ik ook weer meer kan is hierin zichtbaar voor mijn omgeving.
Begin oktober stond in het teken van werk en re integratie. Ik had een gesprek met de arbeidsdeskundige. De wet en regelgeving werd aan mij uitgelegd, de percentages van het op te bouwen uren en de eventuele consequenties voor mijn salaris. Het gesprek had een gigantisch effect. Ik voelde druk en een enorme stress over geldzorgen. Dit is het laatste wat ik kan gebruiken in deze herstellende fase.
Het duurde een aantal dagen. Het voelde als een enorme wervelstorm waar ik in zat. En alle emoties kwamen voorbij en waren aan de oppervlakte. Ik sprak er met meerdere mensen over.
Door het delen met mijn omgeving gebeurde er iets moois. In een aantal opeenvolgende dagen kreeg ik een paar lichtpuntjes op mijn pad.
Van begeleiding bij het re integreren op een holistische wijze, van een mooi gesprek (door een mail nav mijn website) , van een bijzondere trip in november tot veel liefde en knuffels rondom mijn 43e verjaardag.
Mijn verjaardag vieren voelde heel dubbel. Iets in mij wilde mijn verjaardag het liefste overslaan. Aan de andere kant was het goed om terug te blikken en dat jaar af te sluiten. Samen met mijn kids, ouders en lieve vriendinnen en vrienden. En proosten op een nieuw levensjaar voor me. Met een lach en een traan. Precies wat ik nodig had.
De gesprekken over werk en re integreren zijn in volle gang. En wat steeds weer terugkomt is dat ik op zoveel vlakken aan het opbouwen ben. En dan is terugblikken soms helpend. Om de stapjes te zien en te voelen.
Toen kon ik nog niet de dijk opfietsen, inmiddels wel weer.
Toen kon ik nog geen 2 uur gesprekken voeren, inmiddels kan ik weer bij een borrel zijn.
Toen was ik nog niet aan het werk, nu wel weer een paar uurtjes.
Toen moest ik iedere dag nog gaan slapen, inmiddels rust ik af en toe nog.
Toen waren mijn kinderen extra bij hun vader; inmiddels zijn ze weer de helft bij mij.
Toen liet ik mijn boodschappen bezorgen, nu doe ik deze weer zelf.
Toen werden er regelmatig pannen soep gebracht, nu sta ik zelf weer in de pan te roeren!
Het is goed om terug te blikken. Om te zien waar ik geweest ben.
En vervolgens te kijken naar nu, naar vandaag, naar dit moment.
Het leven is soms zo ingevuld met allerlei verplichtingen dat we voorbijgaan aan wat we willen of nodig hebben. Om daar wat vaker bij stil te staan. Bewust stil te staan.
Om geluiden te horen, geuren op te snuiven, te zien hoe de natuur verandert en te voelen wat het lichaam aangeeft.
Wat is NU werkelijk belangrijk?
PS; gisteren in snowworld met mijn ouders (75 en 76 jaar) , zus Auke en alle kinderen mogen skiën! Wow wat een heerlijk vrij gevoel. Zo trots!
Over 1 week is het precies een jaar geleden dat ik de diagnose borstkanker kreeg. Ik herinner mij het moment nog goed. En ook de enorme sneltrein waar ik in belandde. Het reguliere traject startte snel daarna en met effect. Ik voelde letterlijk de tumor kleiner worden en ik voelde de impact van de behandeling met chemo en immunotherapie. De bijwerkingen waren fors.
Vanaf het begin ben ik gaan kijken wat ik zelf kon doen (bijvoorbeeld mijn voeding aanpassen rondom de chemo dagen) en welke aanvullende behandelingen nuttig zouden kunnen zijn. Dit ben ik gaan doen om mijn immuunsysteem te versterken, mijn conditie op peil te houden en om de toxiciteit van de chemo te verminderen. Onder andere door acupunctuur, andere voeding en supplementen.
Ik wil jullie laten weten dat het goed met mij gaat. Ik herstel nog steeds op verschillende vlakken (fysiek, mentaal en emotioneel) . Het was een intens, heftig en bijzonder jaar. En ik heb weer zoveel over mijzelf geleerd.
Recent heb ik een controle gehad en die was goed!!
Ik heb nog steeds aanvullende behandelingen en die zijn in mijn herstel ondersteunend en helpend om het vertrouwen in mijn lichaam weer terug te krijgen. Ik heb nog acupunctuur, gesprekken en massage therapie.
Helaas is het zo dat de aanvullende behandelingen in Nederland nauwelijks vergoed worden. Het meeste daarvan betaal ik zelf en dat vind ik ook belangrijk.
Mede door de steun van mensen die gedoneerd hebben via de Go Fund me site, heb ik dit allemaal kunnen doen en daar ben ik hen heel dankbaar voor. Ik zou een voorstander zijn om de complementaire zorg ook vergoed te krijgen. De brug tussen regulier en complementaire zorg is nog groot.
Wat ik graag met jullie wil delen is dat ik mij nog bewuster ben geworden van de mogelijkheden die er zijn. Dat je als “patiënt” keuzes mag maken en dat je daarvoor ook de juiste informatie nodig hebt.
Op 3 december ga proosten met mijn dierbaren om het afgelopen jaar af te sluiten. En vooral met een positieve blik naar de toekomst, gevuld met liefde , vertrouwen en goede gezondheid.
Pluk de dag, leef en geniet!
(dat doe ik ook… zie foto’s! Recent wezen kamperen met mijn lief en een heerlijk vuur erbij! )
Ik brand een kaars.
1 jaar geleden begon het borstkanker avontuur. Het was een jaar vol intense, heftige, warme en leerzame momenten.
Het is goed om dit jaar af te ronden. Er een strik omheen te doen. Dankbaar te voelen voor alles wat het mij gebracht heeft. Stevigheid, drive, kracht, eigen-wijsheid en zelfliefde. Mijn lichaam heeft zoveel wijsheid en veerkracht laten zien.
Gisteren pakte ik de doos met alle kaarten en briefjes van ’t afgelopen jaar. Bijzonder voelbaar alle support die ik heb mogen ontvangen en ook zo hard nodig in deze (soms eenzame) tijd. Dank.
Vandaag brand ik opnieuw een kaars.
Ik zal deze dag doorbrengen met mijn dierbaren. En dat koester ik.
Berichtjes komen opnieuw binnen. Ik heb gedeeld dat ik vandaag ga vieren. Het is goed om te delen en ook om te vieren.
Met vertrouwen naar de toekomst. Genieten van de kleine dingen, plannen kunnen maken, fijne gesprekken, liefde en verwondering.
💖
Yessssssssssss ik heb weer billen!
Vanochtend een blij moment
Ik ben weer op gewicht
Mijn billen zijn weer rond
Waar de een juist af wil vallen, ben ik blij met weer extra kilo’s
Het geeft aan dat er weer ruimte is om op te slaan
En niet alles meteen te verbruiken
Weken en maanden van herstel kosten zoveel energie en dat zag ik op de weegschaal
Ik at vaker dan 3x per dag wat ik normaal niet doe
In de ochtend gauw chagrijnig als ik niet snel at
Maar dat is nu verleden tijd.
Tijd ……. de afgelopen weken had ik veel tijd en met effect!
En wat geniet ik van deze tijd en van het terugkomen van de energie en zin in het leven
Van focussen op de toekomst en plannen maken
En zeker ook genieten van de kleine dingen, iedere dag weer
Er komen nieuwe plannen aan
Ik heb prachtige gesprekken met vrouwen die nu in een ( borstkanker) traject starten
En ik merk dat ik mee “loop” , luister en van steun ben
Dat is mijn eigen (rouw) proces en groei van de afgelopen tijd
Mijn website wordt nog steeds gelezen en mensen vinden er troost, herkenning en steun
Dat maakt dit ik zal blijven schrijven
Fijne avond en dans in de regen! Liefs Minke
Ik typ
Ik verwijder de tekst
Ik voel onrust en spanning in mijn lijf
Voor de controle echo vandaag
Het is al weken voelbaar
Helpt mij dit of juist helemaal niet
Het houdt mij bezig.
Voor wie doe ik de controle
Voor mijzelf of voor mijn dierbaren
Het is een half jaar geleden dat ik van iemand anders hoorde “het ziet er allemaal goed uit”
In de tussentijd voel ik mijn eigen basis en vertrouwen
En kies ik ervoor om geen mammografie te willen maar een echo te maken buiten het ziekenhuis
Ik zou willen dat iedereen een keuze mag maken
Wat bij hem of haar past
Het blijft een spannend moment van het niet weten
En te blijven vertrouwen op overgave van wat is
Ondertussen plannen te maken en te genieten van het NU
Ik sluit mijn ogen
En voel en adem
Vertrouwen, warmte en licht in
En spanning, onrust en kopzorgen uit
Ik ben vitaal, Ik ben gezond en ik LEEF
ps; de uitslag van de echo was prima! Fijne dag!
mijn 44e verjaardag (2 weken terug)!
Yessssss happy newyear allemaal.
Op naar een prachtig, gezond en liefdevol nieuwjaar .
Ik heb een intensief en mooi jaar afgesloten. En nu is het tijd om te gaan vliegen met BV Minke.
Op naar voorzorg in plaats van ziekenzorg. Op naar het verstevigen van eigen regie en het verbeteren van kwaliteit van leven en gezondheid.
Ik heb er zin in. Delen mag en wordt gewaardeerd 💖🤗
www.minkedenhollander.nl
De wondere wereld van tijd. Ik ben sinds een aantal weken zonder werk. En dat was een proces van loslaten. En er gebeurde ook iets moois. Ik geniet van de ruimte en van de tijd. Er ontstaan nieuwe verbindingen en mooie gesprekken. Wat mij opvalt is dat er veel mensen bezig zijn met hoe we de zorg anders kunnen inrichten. Hoe er ruimte gemaakt kan worden voor preventie en aandacht voor leefstijl.
Er moet mij iets van het hart. Al ruim 20 jaar werk ik in de zorg. Eerst in de huisartsartsenpraktijk en daarna bij een organisatie met leefstijlprogramma’s. Wat ik al jaren hoor is dat de zorg niet meer betaalbaar is en de komende jaren alleen maar duurder wordt.
Ik heb in het afgelopen jaar zelf gebruik gemaakt van de reguliere en aanvullende/ complementaire zorg in mijn borstkanker traject. Ik heb hierin mijn eigen pad bewandeld en ben afgeweken van het “standaard beleid”. Dit heeft een “gunstig effect” op de zogenoemde zorgkosten. Helaas heb ik geen gesprek gehad met mijn zorgverzekeraar om wat minder reguliere zorg te vergoeden en wat meer aanvullende zorg voor mijn (voorspoedige) herstel:).
Waar zijn we met elkaar een weg ingeslagen met zoveel wet -en regelgeving en protocollen dat er geen ruimte meer is voor een eigen pad en daarmee dus geen standaard beleid. Ik merkte juist dat mijn eigen pad meer weerstand en vragen opriep in plaats van nieuwsgierigheid bij de betreffende specialist.
Het voelt voor mij op dit moment als kans om hierover met elkaar in gesprek te gaan. We hebben nog nooit zo’n hoog percentage zieke mensen gehad; chronisch ziek, burn-out of depressiviteit komt zoveel voor.
Via mijn website ; www. yourinnersense.nl omschrijf ik mijn eigen proces.
Ik krijg regelmatig de vraag wanneer ik weer aan het werk ga. Mijn gezondheid staat voorop en werk komt wel weer. Voor nu geniet ik van alle gesprekken over dit O ZO actuele onderwerp.
Wie er een keer hierover wil sparren, let me know! Laten we met elkaar iets nieuws creëren met het oog op de toekomst.